Een jihad van liefde – Mohamed El Bachiri



Een klein boekje met grote zeggingskracht! Een vriendin attendeerde me op dit boek, omdat Mohamed El Bachiri ook een weduw-ouder is, zoals Elke en ik dat noemen in onze zesdaagse ‘Over-Le*en’. Zijn vrouw kwam om bij de aanslagen op 22 maart 2016 in Brussel. ‘Ik, metrobestuurder, was een moslim zoals zovelen, die je niet hoort, die je niet ziet’ schrijft hij. Voor wie het nog niet kent, help ik graag een handje om zijn boodschap hoorbaar en zichtbaar te maken. Een boodschap vol liefde.
Een oceaan van verdriet
Het zinnetje ‘Ik ben de enig overgebleven kapitein op een schip met drie matrozen, op een oceaan van verdriet’ raakte mij vol in het hart. Het beeld toont zo goed hoe ook ik me gevoeld heb. En hoewel dit zinnetje pas over de helft van het boek verschijnt, wilde ik er toch mee beginnen. Want hoe kwetsbaar en daarmee onvoorstelbaar krachtig voelt zijn koersen op liefde door het hele boek. En dat terwijl de oceaan zo woest is en stormachtige winden proberen je mee te voeren naar duistere oorden van boosheid en wraak. Koersen op liefde dat wens ik ons allen toe!
Menselijkheid
El Bachiri benadrukt onze menselijkheid als verbindend gegeven. Hij heeft het over verticale liefde en horizontale liefde. Van welke Almachtige je ook je verticale liefde ontvangt, we kunnen allemaal horizontale liefde over de hele mensheid verspreiden. ‘In deze tijd van globalisering is het belangrijk om je eigen cultuur en geschiedenis te kennen, maar ook die van anderen. Achter alles wat ons verdeelt en scheidt, zijn alle inwoners van deze aarde met elkaar verbonden’, schrijft hij. Voor mij horen de woorden ‘samen’ en ‘vertrouwen’ bij deze beide liefde-stromen. Hoewel ik geen geloof aanhang, vertrouw ik er graag op dat alles wat op mijn pad komt, voor mij van betekenis kan zijn. Dat maakt het voor mij makkelijker om er in zachtheid mee om te gaan.
Jihadisme
Als katholiek opgevoede Brabantse dochter had ik eerlijk gezegd geen goed beeld bij het woord jihad. En wat schetst mijn verbazing: ik ben ook een jihadist! El Bachiri legt het als volgt uit: ‘Het echte jihadisme is een inspanning naar jezelf, naar je gedachten. De jihadist zoekt naar kennis, doet zijn best om anderen te ontmoeten, ook als die daar niet voor open staan. De jihadist laat de moed niet zakken, hij bewaart de glimlach en erkent de menselijkheid van de ander.’ Hij pleit in het hele boekje om kennis tot je te nemen en een open geest te houden, over culturen heen. Mooi!
Emoties leren uiten
Over onderwijs zegt El Bachiri het volgende: ‘Het is van groot belang dat we jongeren leren hun emoties te uiten. Dat is een rol die kunst en poëzie kunnen spelen. Wie muziek, kunst en poëzie verbiedt, ontneemt de mens het gehoor, het gezicht en de ervaring van wat het mooiste is wat uit ieder van ons kan ontstaan.’ Meer leren over emoties, is voor jong en oud handig wat mij betreft.
Bidden
Bovenstaande schreef en tekende ik in de laatste maanden van 2021. Daarna werd ik door ziekte even van de gebaande route geblazen. Nu, eind mei 2022, bekijk ik de eerdere schrijfsels ook in het licht van de huidige oorlog en ben ik des te meer geraakt door zijn pleidooi voor liefde. Ik sluit af met deze tekening over bidden. El Bachiri schrijft daarover ‘Het feit dat je je leven vijf keer per dag terzijde schuift en je naar boven richt, is een soort therapie. Je kunt nog zo gebukt gaan onder alle zorgen van de wereld, door je leeg te maken, overstijg je je twijfels en woede en wend je je tot de kern.’ Ik bid niet, maar bidden voelt voor mij in deze beschrijving als equivalent voor mediteren. En mediteren helpt me enorm om tot mezelf en een liefdevolle staat terug te keren. Dus hoop ik dat veel mensen, en zeker ook veel leiders, bidden of mediteren en daarna wijze liefdevolle besluiten nemen.


