Playing Big – Tara Mohr
Al mijn hele leven schrijf ik boeken en schriftjes vol met inspiratie. Ik heb aantekeningen over honderden boeken gemaakt. In april 2020 greep ik #the100dayproject op Instagram aan, om eens wat met al mijn schrijfsels te gaan doen. Nu post ik daar dagelijks een tekening over mijn mooiste #boekvindsels. Hier mijn achtste serie vindsels over het boek ‘Playing Big’ van Tara Mohr.
Dit boek kwam een dik jaar geleden op mijn pad, en ik heb het in één adem uitgelezen. De schrijfstijl van Tara Mohr is heel pakkend. En in haar inleiding had ze me al op het puntje van mijn stoel, door te praten over hoe we op school leren over een wereld van denken, kennis, over de dingen die je kunt aanraken en zien. Maar nauwelijks leren over een wereld van emotie, intuïtie, je innerlijke leven en het effect van je vroege jeugd op al je besluiten. Een zoektocht tussen twee werelden die ik ook zo goed ken. Playing big duidt niet op het verdienen van veel geld of zoiets, maar op het durven tonen van je eigen grootsheid, zichtbaar maken waar je voor staat.
In het eerste hoofdstuk laat Tara Mohr je met mooie oefeningen de stem van je innerlijke criticus in beeld brengen. Blij verrast was ik met de stem van mijn innerlijke mentor die zij daar vervolgens tegenover zet. In een meditatie laat ze je naar je tien of twintig jaar oudere zelf toe reizen en haar om advies vragen over keuzes waar je nu mee worstelt. ‘Onze innerlijke mentor vraagt ons niet hoger te reiken, harder te werken of meer door te zetten. Die laat ons een eenvoudiger, makkelijker en toch uiterst effectieve en authentieke manier zien om vooruitgang te boeken’ schrijft Tara. Hoe blij voel ik me telkens als het me lukt de touwtjes uit handen van mijn criticus in handen van mijn innerlijk mentor te leggen!
Tara vertelt dat er in de Hebreeuwse Bijbel twee verschillende woorden voor angst worden gebruikt: pachad en jira. Pachad is de angst voor ingebeelde gevaren. Je stelt je voor wat er allemaal mis kan gaan, en vaak is het je innerlijke rechter die je aanraadt dit gevaar te vermijden. Dit soort angst leren we overwinnen, Tara geeft er talloze tips voor. Maar er bestaat ook Jira. Deze angst kan je overvallen als je plotseling meer ruimte inneemt dan je gewend bent. Je spreekt bijvoorbeeld een diepe wens uit en dat voelt groots en dan opeens heel eng. Ik ervaar het als een eye opener dat we deze angst niet moeten labelen als pachad en overwinnen, maar juist opmerken en verwelkomen als een hint dat je helemaal op de goede weg bent! Je doet nu wat je innerlijke mentor zou doen.
Meisjes doen het gemiddeld genomen beter op school dan jongens. Het zijn vaak ‘brave leerlingen’, die zich zorgvuldig aan alle regels en opdrachten houden. Ik herken dit beeld voor mezelf enorm. Me aanpassen aan het gezag in plaats van het uitdagen of beïnvloeden, me goed voorbereiden in plaats van improviseren, buiten nagaan wat er geleerd moet worden in plaats van van binnen nagaan wat ik wilde weten. Ergens komt een moment dat je dit brave leerling gedrag af moet schudden en je eigen gezagdrager worden. Dat je jouw kennis gaat uitdragen in plaats van blijven leren van anderen. Misschien doen vrouwen dit wel moeizamer dan mannen, stelt Tara. Iets om bewust bij stil te staan!
Start before you are ready, ik begon er de eerste dag van dit project mee. Heb ik van Tara! Ik heb namelijk de neiging me te verstoppen achter strategieën: eerst nog een tekenopleiding doen, eerst nog uitdenken hoe ik het organiseer. Allemaal op mijn kamertje met mijn laptop. Tara zegt: ‘waag de sprong en doe het in contact met je publiek. Ga leren door te doen en de reacties van je beoogde publiek te verwerken. Leer hoe het uitdragen van je gave het beste werkt, niet door nog meer cursussen te volgen, maar door te testen’. En wat geniet ik! Moeiteloos al over de helft van dit project. En wat leer ik veel. Jullie kunnen me daarbij nog verder helpen: geef gerust tips of ideeën, ik ben er blij mee!
De opmerkelijke uitspraak ‘Zelfdiscipline bestaat niet’ doet Tara in het laatste hoofdstuk van het boek. Zij ontdekte dat mensen die over ijzeren wilskracht beschikken, niet gedreven worden door zelfdiscipline, maar door een doel wat ze zich uit liefde voor zichzelf hebben gesteld. Niet door hun innerlijke rechter gedreven, maar door hun innerlijke mentor. En dat ze praktische ondersteuning voor zichzelf regelen om hun doel te behalen. Zo ga ik nu het pad van rouwbegeleiding op, omdat ik van binnen voel dat dat klopt, dat ik daartoe geroepen ben. En een fijn groepje vriendinnen ondersteunt me, door te sparren, te helpen met het bouwen van mijn nieuwe website en eerlijke feedback te geven. Dank Tara en dank lieve vriendinnen!
